Κώστας Καββαθάς

Αναμνήσεις ενός ταξιδιώτη

Έβγαζα τις κάλτσες και τα δάχτυλα ήταν γεμάτα αίματα απ’ το περπάτημα. Αμέτρητα τα χιλιόμετρα που έκανα καλύπτοντας αγώνες αυτοκινήτου, από τις «24 Ώρες» του Μαν μέχρι το Tάργκα Φλόριο και από τα γκραν πρι μέχρι τις εκθέσεις αυτοκινήτων και αεροπλάνων. Σαν βαστάζος του 17ου αιώνα και ανάλογα με την περίπτωση, κουβαλούσα 20-25 κιλά φωτογραφικές μηχανές και 60 κιλά «προσπέκτους».
Ατέλειωτες ώρες σε αίθουσες αναμονής αεροδρομίων και σταθμούς τρένων. Λονδίνο, Ρώμη, Μαδρίτη, Μόναχο, Ρίο, Νέα Υόρκη, Τόκιο ή όπου καλούσε το... καθήκον - τέτοιο κόλλημα είχα με την δουλειά. Κάτι σαν... ιεραπόστολος, δηλαδή, που νόμιζε ότι, με αυτά που έγραφε, θα άλλαζε, αν όχι τον κόσμο, τα μυαλά των «αρμοδίων». Στο τέλος άλλαξε τα δικά του και, ίσως, κάποιων αναγνωστών και ακόμα δεν ξέρει αν αυτή η σχεδόν μανιακή προσπάθεια είχε αποτέλεσμα. Έγραφα με «μπικ» σε χαρτιά, γεμάτα σβησίματα, διορθώσεις και παραπομπές. Το «κομμάτι» έπρεπε να ’χει γραφτεί με την προσγείωση στην Αθήνα, για να φύγει για την μονοτυπία, τη λινοτυπία ή τη φωτοσύνθεση. Τα laptop και τα desktop ήταν αντικείμενα του μέλλοντός μας. Οι λινοτύπες, που, εκτός από μάστορες, ήταν άνθρωποι μορφωμένοι (γεια σου, Κώστα Σιμόπουλε), τα διόρθωναν και τα μετέτρεπαν σε στοιχεία λιώνοντας μολύβι σε ειδικές μηχανές. Πλήκτρο και γράμμα ή πνεύμα. Το κείμενο έμπαινε αράδα αράδα σε ένα μεταλλικό φορέα που άλλαζε διαστάσεις ανάλογα με το μέγεθος της σελίδας. Έτσι φτιάχνονταν οι λέξεις μιας άγνωστης σήμερα γλώσσας. Μία, μία. Με οξείες, δασείες, ψιλές, περισπωμένες, υπογεγραμμένες. Ελζεβίρ, τάιμς, άριαλ, μποντόνι. Τεχνίτες έβαζαν τα στοιχεία στο μάρμαρο σε «κάσες», κάνοντας σελίδες βιβλίων, περιοδικών κι εφημερίδων. Μ’ ένα ρολό μελάνωναν τα στοιχεία, έβαζαν βρεγμένο χαρτί, το «χτυπούσαν» μαλακά με συρμάτινη βούρτσα κι έβγαινε το αντίγραφο για διορθώσεις. Ριράιτερς και διορθωτές σημείωναν τα λάθη. Το χαρτί επέστρεφε στο λινοτύπη, που «χτυπούσε» τις διορθώσεις και τις έβαζε στη θέση τους με μια λεπτή τσιμπίδα! Δοκίμιο, δεύτερη διόρθωση και τη θέση του χαρτιού έπαιρνε λεπτό φύλο ζελατίνας. Πάνω αποτυπωνόταν (με «φούμο») το κείμενο που πήγαινε στο μοντάζ. Για να μη χαλάσει στη μεταφορά, βάζαμε καθαρό χαρτί ανάμεσα στην κάθε ζελατίνα. Μετά εγώ, η γυναίκα μου ή κάποιος απ’ τους συνεργάτες μας έπαιρνε το κείμενο απ’ τη Σωκράτους, τη Χαβρίου, τη Λυκούργου ή όπου ήταν το λιθογραφείο και το έφερνε στο γραφείο. Αν στη φωτοτράπεζα ανακαλύπταμε ορθογραφικό λάθος, πηγαίναμε στο λιθογραφείο (με αυτοκίνητο, μοτοσικλέτα, λεωφορείο ή τα πόδια), κάναμε τη διόρθωση κι επιστρέφαμε στο περιοδικό με δύο κομμάτια ζελατίνα, τα οποία κρατούσαμε λες και ήταν... νιτρογλυκερίνη. Ο Σπύρος, ο Γιάννης, η Δώρα έκαναν το μοντάζ, για να πάρουμε τις «όψεις», να τις πάμε στο λιθογραφείο, να αρχίσει η εκτύπωση, να «δούμε χρώμα», να κλέψουμε μισή ώρα για ύπνο σε καρέκλες, καναπέδες και στοίβες χαρτιού στο βιβλιοδετείο. Σκεπασμένοι με βρόμικες κουβέρτες το χειμώνα και το καλοκαίρι να «βγάζουμε την μπέμπελη». Για να κυκλοφορήσουν οι «4TPOXOI», το «HXOΣ & Hi-Fi», η «ΠTHΣH & διάστημα», οι «2TPOXOI», το «Ταξιδεύοντας», το «Αναλόγιο», το «Σκάφος & Θάλασσα», το «Φορτηγό & Λεωφορείο», ο «Ηλεκτρονικός Υπολογιστής» και 50 άλλα περιοδικά και ετήσια που είναι οι Τεχνικές Εκδόσεις.
Δουλειά σκληρή, που συνεχίζεται σήμερα. Tα περιοδικά μας δεν είναι αντίγραφα ξένων τίτλων, αλλά 100% πρωτότυπα. Δικά μας τα κείμενα και οι φωτογραφίες. Αποτέλεσμα της δικής μας σκέψης, του δικού μας ιδρώτα. Μια σύγκριση με το παρόν δε θα σας κάνει κακό. Εκείνη την περίοδο ακολούθησε μια άλλη, με την τεχνολογία να κάνει ένα (δειλό) βήμα. Αντί λινοτυπία, περιοδικά κι εφημερίδες χρησιμοποίησαν, για κάπου δέκα χρόνια, φωτοσύνθεση. Όμως, και αυτή ξεπεράστηκε απ’ τα Mac και τα PC. Με ένα ή δύο floppy disk των 125 KB (;). Ύστερα ήρθαν τα desktop, τα laptop και η ανατροπή. Δεν άλλαξε μόνο η τεχνολογία, αλλά και ο τρόπος που γράφαμε, σκεπτόμαστε και ερευνούσαμε. Τότε δολοφονήθηκε η γλώσσα. Κοτζαμπάσηδες, εκπρόσωποι της -δήθεν- διανόησης, «ξεκαπίστρωτα γαϊδούρια» που σιτίζονται από περίεργα ινστιτούτα και οργανώσεις που χρηματοδοτούνται από τις μυστικές υπηρεσίες και τα Υπουργεία Εξωτερικών των επικυριάρχων και λοιπά λουλούδια της νεοελληνικής χλωρίδας πήραν εντολή να διαγράψουν ιστορία, παραδόσεις και προαιώνιες συνήθειες. Με τη βοήθεια των νταβατζήδων της Νέας Εποχής των εκδόσεων, δημιουργήθηκαν τα greeklish, αλλά και το «Λεξικό του Σκύλου». Με 100-200 λέξεις -από τις οποίες οι περισσότερες είναι «μαλάκας». Τη συγκεκριμένη «γλώσσα» κρώζουν τα υβρίδια που μεγαλώνουν στις βίλες των νεόπλουτων στα καθωσπρέπει προάστια και συχνάζουν στα mall. Τα κορακίστικα που επέβαλαν οι μεταλλαγμένοι «βλάχοι» βίασαν την αρχαία και κατεδάφισαν τη νέα γλώσσα. Τα εν λόγω αρχ...ια δημιούργησαν μια νέα «γλώσσα», τα NewSpeak, η οποία έχει στόχο να κάνει έναν ακόμα λαό (τον ελληνικό) συστατικό για τη «σούπα» της παγκοσμιοποίησης. Τη γλώσσα προωθούν πράκτορες που έχουν αναλάβει (με αμοιβή) την παραχάραξη της ιστορίας (όλων) των λαών - και του ελληνικού. Αυτό δεν το γράφω επειδή είμαι «Έλληνας», αλλά επειδή είμαι Ιρλανδός (που πολεμάει τους ¶γγλους), Τούρκος (που πολεμάει τους Έλληνες), Γάλλος που πολεμάει (;), Αμερικανός, Κύπριος, Ινδός, Πακιστανός που μάχεται για την ανεξαρτησία του. Είμαι ο πατριώτης που αντιστέκεται στους Ιάπωνες, ο Ρώσος που πολεμάει τους ναζί, ο Τσετσένος που πολεμάει τους Ρώσους, ο Παλαιστίνιος, Ιρακινός, Αφγανός που πολεμάει τους κατακτητές. Είμαι και ο Έλληνας που πολεμάει τους γερμανο-ιταλούς εισβολείς, ο Ισπανός που πολεμάει τον Φράνκο, ο Κουβανός που πολεμάει τον Μπατίστα...
Δεν είμαι (και δε θέλω να γίνω) πολτός που «συνωστίζεται» στα βουνά της Βορείου Ηπείρου, που υπερασπίζεται τα οχυρά του Ρούπελ, που εκτελείται στα Καλάβρυτα, που ματώνει στη βόρεια Ιρλανδία, που εξαερώνεται στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, που βομβαρδίζεται στο Βελιγράδι, στη Βαγδάτη, στη Βηρυττό και στη Λωρίδα της Γάζας...
Είμαι Έλληνας, Ιρλανδός, Ισπανός, Κουβανός και Αμερικανός που διώχνει τους ¶γγλους στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας ή αφήνει την τελευταία του πνοή στη Νορμανδία.
Σε πείσμα των ενεργουμένων των ΜΚΟ, θέλω να ζήσω και να πεθάνω στα χώματα της (όποιας) πατρίδας μου και όχι στη Σρι Λάνκα, στη Μαντζουρία ή στο Τέξας. Όχι πως δεν είναι ωραία. Μια χαρά είναι. Απλώς εγώ (και άλλοι... παλαιών αρχών) επέλεξαν να ζουν στην Ιρλανδία, τη Σκοτία, τη Μάνη, την Κρήτη, την Αγία Πετρούπολη...
Όταν έλθει η στιγμή να φύγουμε (για τα άστρα;), θα πάρω μαζί μου Θεοδωράκη, «¶ξιον Εστί» και «Επιτάφιο». Θα πάρω CD του Ξαρχάκου, του Κηλαηδόνη, του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του Διονύση Σαββόπουλου. Αλλά και του Ντίλαν, του Μπιθικώτση, της Λόρι Μακένα. Το «Paper Wings and Halo», τα fados, το «Γιάννη μου το μαντίλι σου», το «Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά», Τζόνι Κας, Λου Ριντ, Μπιτλς, Κάλλας, τραγούδια απ’ τα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας... Μουσική απ’ τα «Ιπτάμενα Στιλέτα», το «RAN», το «Λιβάδι που Δακρύζει» τα «Μαθήματα Πιάνου», το «Mια Αιωνιότητα και Mία Mέρα». Δε θα πάρω σαμπρέλ και σάκη, βισσοβανδήδες, καρβέλες και καλομοίρες.

Αφιερωμένα εξαιρετικά
Πέρα από τις αναμνήσεις, που, όπως πολλές φορές λέω, είναι το μεγαλύτερο ελάττωμα των ανθρώπων μιας κάποιας ηλικίας, η ανάμνηση της θερμότητας απ’ το λιωμένο μολύβι στα τυπογραφεία της «Καθημερινής», της «Μεσημβρινής», του «Έθνους» και της «Ελευθερίας» έχει μόνο συναισθηματική αξία. Οι εκσυγχρονιστές και οι ανανιστές λένε ότι, όποιος τη διαθέτει είναι κοινωνικά καθυστερημένος ή μέλος του... «εθνικιστικού λόμπι». Όπως η Ελευθερία Φουρτουλάκη. Μητέρα των δύο παιδιών απ’ το Κουρδιστάν που αυτοπυρπολήθηκε στα Σεπόλια το βράδυ της παραμονής της 25ης Μαρτίου για την ελευθερία του λαού της και του ιστορικού του ηγέτη. Η είδηση θάφτηκε απ’ όλα τα ΜΜΕ. Το έμαθα διαβάζοντας το άρθρο του πρώην βουλευτή Έβρου του ΠΑΣΟΚ, Χρήστου Κηπουρού, στην ιστοσελίδα του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και στη διεύθυνση http://alex.eled.duth.gr/kipouros/.

Γιατί τα γράφω; Γιατί δεν αντέχω τη γλώσσα που μιλάνε τα παιδιά. Γιατί τρελαίνομαι όταν συναντάω διευθυντή περιοδικού που δεν ξέρει τι είναι τυπογραφικό, δεν ξέρει πώς γίνεται η βιβλιοδεσία και δεν καταλαβαίνει πως η φράση «η βροχή συνεχίζει ακάθεκτη την πορεία της» είναι (τιμημένο) λάθος.
Πολλοί θα πουν ότι οι καιροί αλλάζουν, το ίδιο και ο τρόπος που βγαίνουν περιοδικά κι εφημερίδες. Είμαι ο τελευταίος που θα διαφωνήσει, αφού ήμουν ο... πρώτος που έφερε την αλλαγή (το 1980). Πέρασα την επαγγελματική και προσωπική μου ζωή με διακριτικότητα και θέλω να πιστεύω ότι με διακρίνει μια κάποια μετριοφροσύνη. Όμως, τελευταία παρατηρώ ότι οι δούλες της κατευθυνόμενης κι επιδοτούμενης (με μαύρο χρήμα) ενημέρωσης εκλαμβάνουν αυτές τις ιδιότητες ως αδυναμία. Για όσο καιρό, λοιπόν, θα είμαι ελεύθερος να εκφράζω τις απόψεις μου, λέω ότι τα περιοδικά των Τεχνικών Εκδόσεων ήταν τα πρώτα στην Ελλάδα -και από τα πρώτα στον κόσμο- που χρησιμοποίησαν τις νέες τεχνολογίες. Οι σημερινοί «πρωταγωνιστές» ήταν ακόμα στα δέντρα, όταν η «Τεχνικές Εκδόσεις ΑΕ» είχε μηχανογραφηθεί (1974), είχε κόμβο στο Internet (1994) και οι συντάκτες χρησιμοποιούσαν φορητούς υπολογιστές (1985). Επειδή, όμως, (α) δεν είμαστε καλοί στις δημόσιες σχέσεις, (β) δεν είχαμε/έχουμε εφοπλιστή μπάρμπα στην Κορώνη ή στο κόμμα, (γ) δεν είμαστε οπαδοί του φαίνεσθαι, αλλά του είναι και (τέλος) επειδή η εταιρεία (και ο γράφων) έπεσαν θύματα λωποδυτών, χάσαμε (λίγο) την ισορροπία μας, με αποτέλεσμα μεταπράτες, έμποροι όπλων, διακινητές ουσιών και λοιπά λουλούδια της νεοελληνικής πανίδας να πιστεύουν πως τελειώσαμε. Δεν έχουν παρά να παρακολουθήσουν τα όσα πρόκειται να συμβούν στο άμεσο μέλλον!

Τα ταξίδια του...Γκιούλιβερ!
Εκεί που κάποτε έκανα 50 ταξίδια το χρόνο, τώρα κάνω με δυσκολία... τρία! Γιατί; Διότι τα τελευταία πέντε χρόνια ασχολούμαι με τα αρπακτικά που ανάφερα πιο πάνω. Αλλά κι επειδή βαρέθηκα τα αεροδρόμια, τους προσβλητικούς ελέγχους που κάνουν με πρόσχημα τον «πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας» που οι ίδιοι δημιούργησαν. Ακόμα και τα αυτοκίνητα που οδηγώ καλύπτουν μικρές αποστάσεις. Σπίτι, γραφείο, αεροδρόμιο Τατοΐου, ελικοδρόμιο στα Κιούρκα και χώρος στην Αθηνών-Λαμίας, δίπλα στην παλιά γέφυρα Ριτσώνας, όπου η εταιρεία Safetrack (πάντα «δική μας») κατέχει τώρα γύρω στα 250 στρέμματα. Μέχρι το τέλος Απριλίου, που ξεκίνησαν τα έργα για την κατασκευή του δικού μας, ιδιόκτητου Κέντρου Οδικής Ασφάλειας, η εταιρεία μας πρέπει να έχει αγοράσει άλλα 50, σύνολο 300 στρέμματα. Εκεί θα φτιάξουμε ένα από τα τελειότερα Κέντρα Οδικής Ασφάλειας στην ΕΕ, τη δική μας «πίστα» (όχι Formula 1!). Όλα χωρίς κρατικά ή κοινοτικά κονδύλια, χωρίς «μέσα», χωρίς κομματικούς πάτρωνες. Μόνοι μας. Με το πείσμα και την αποφασιστικότητα που μας διακρίνει και, βέβαια, χωρίς τη βοήθεια της Αυτού Υψηλότητας του Υπουργού Μεταφορών Michel de Liapis, ο οποίος με/μας έχει «γράψει» κανονικά, παρά τις επτάχρονες προσπάθειες να προκαλέσουμε την προσοχή του (τις περιγράψαμε στο «Εν Λευκώ» του τεύχους.
Εδώ κι εκεί, λοιπόν, με διάφορα αυτοκίνητα - και να πάλι ο πειρασμός του Αγίου Σουλπικίου στη μορφή του νέου Range Rover TDV8, που χρησιμοποιεί υπερτροφοδοτούμενο 8κύλινδρο σε σχήμα V (90°) πετρελαιοκινητήρα 3,6 λίτρων με απόδοση 272 ίππους στις 4.000 σ.α.λ. και 65,2 χλγμ. ροπής στις 2.000 σ.α.λ. Το μπλοκ είναι από χυτοσίδηρο, ενώ η κεφαλή από κράμα αλουμινίου. Η τροφοδοσία γίνεται με σύστημα common rail, που συνεργάζεται με δύο στροβιλοσυμπιεστές και εναλλάκτη αέρα-αέρα. Η επιτάχυνση από στάση στα 100 χλμ./ώρα είναι 9,2 δλ., η τελική φτάνει τα 200 χλμ./ώρα ενώ η μέση κατανάλωση είναι 11,3 λίτρα/100 χλμ. Σε σχέση με τις δύο άλλες εκδόσεις, V8 4.4 και V8 4.2 με μηχανικό υπερσυμπιεστή, η TDV8 υπολείπεται όσον αφορά την ισχύ κατά 34 και 124 ίππους, όμως υπερτερεί στη ροπή στρέψης κατά 20,3 και 8,1 χλγμ., αντίστοιχα. Σημαντική είναι η διαφορά στη μέση κατανάλωση: 3,6 και 4,7 λίτρα/100 χλμ. Το ηλεκτρονικά ελεγχόμενο σύστημα τετρακίνησης και οι αναρτήσεις δεν έχουν διαφορές σε σχέση με τις άλλες εκδόσεις, ενώ χρησιμοποιείται και το ίδιο αυτόματο κιβώτιο 6 σχέσεων της ZF, με την τελική σχέση να είναι μακρύτερη (από 3,73 σε 3,54). Το TDV8 είναι τεράστιο, εντυπωσιακά «όμορφο» αλλά και καλό στο δρόμο. Με λίγα λόγια, η ολιγοήμερη επαφή έθεσε σε δοκιμασία τα «πιστεύω» μου! Απ’ τη μια το θαύμαζα για τη μεταξένια λειτουργία του πετρελαιοκινητήρα και της ανάρτησης και για την ενεργητική ασφάλεια (πάει και περνάει από παντού) και απ’ την άλλη ένιωθα τύψεις που οδηγούσα... θωρηκτό. Η Land Rover έχει κάνει καλή δουλειά και, αν είστε στην αγορά για «τζιποειδές», αυτό (και το Land Cruiser 100) πρέπει να είναι πρώτα στον κατάλογό σας. Αν, μάλιστα, κάνετε και καμιά σοβαρή εκδρομή, πάτε και σε Αιτωλοακαρνανία, Ήπειρο ή Ροδόπη, τότε το Range Rover είναι, όπως λένε και οι νεόπλουτοι της Αράχοβας, must.
«Αφού σ’ αρέσει, γιατί δεν το αγοράζεις;» είπε ένας φίλος. Διότι δεν έχω το χρόνο, τη διάθεση, το κουράγιο, πείτε το όπως θέλετε, να πάω στα μέρη που μόλις ανέφερα. Διότι, για να πας στον Τρικεριώτη (τον ποταμό - και αυτό αν ακόμα ρέει!), πρέπει να αισθάνεσαι σαν το ποτάμι. Ελεύθερος, ήρεμος, σε ειρήνη με τον εαυτό σου και το περιβάλλον. Αν είσαι, όπως εγώ, για το λόγο που είπα πιο πάνω, κυνηγημένος απ’ τους ληστές του «συστήματος», τότε παίρνεις τα προβλήματα μαζί και κανένα ποτάμι δε θα σε κάνει να βρεις τη νεανική σου αθωότητα. Το μόνο που (ακόμα) με σώζει είναι όταν πετάω με ανεμόπτερα, αεροπλάνα κι ελικόπτερα, γιατί κάτι νομίζω ότι... κάνω (στην πραγματικότητα, αντιγράφω τον Snoopy, που παριστάνει τον άσο του A΄ Π.Π. καθισμένος στη στέγη του σκυλόσπιτού του!
Αυτό έκανα και το σαββατοκύριακο 21-22 Απριλίου (επέτειο του πραξικοπήματος των Τριών Στούτζες), όταν η Αερολέσχη Δεκελείας οργάνωσε μια ωραία εκδρομή με ελικόπτερα στη Λίμνη Πλαστήρα. Δεκατρία «μηχανάκια», από Robinson 22 και 44 μέχρι 207 και AS125 και Bell Jet Ranger, προσγειώθηκαν στο γήπεδο δίπλα στη λίμνη, όπου η εταιρεία «Αδρεναλίνη» του Πέτρου Πουρλιάκα είχε οργανώσει ένα τέλειο διήμερο (διαβάστε αλλού σε αυτές τις σελίδες). Το τοπίο είναι φανταστικό, αλλά, όπως συμβαίνει σχεδόν παντού στην Ελλάδα, οι κάτοικοι κυριολεκτικά πυροβολούν τα πόδια τους χτίζοντας σπίτια και ξενοδοχεία στα οποία τοποθετούν... πλαστικά κεραμίδια, ενώ στους τοίχους κολλάνε απομιμήσεις πέτρας!
Ο δήμαρχος προσπαθεί να σώσει ό,τι μπορεί, αλλά κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με το γίγαντα ελληνικό λαό που, στη συντριπτική του πλειονότητα, διακρίνεται για την καθολική έλλειψη αισθητικής και σεβασμού στο περιβάλλον.
Η έλλειψη βροχοπτώσεων και χιονιού και το αλόγιστο πότισμα στον κάμπο έχει κατεβάσει τη στάθμη στη λίμνη κατά 3,5 ολόκληρα μέτρα, γι’ αυτό... χαιρετισμούς στους δικούς μας.
Η πτήση της μιάμιση ώρας με το R44 ήταν σκέτη απόλαυση, ιδιαίτερα όταν πλησιάζαμε στη λίμνη και αριστερά μας βλέπαμε τα χιονισμένα ¶γραφα.
Πίσω στα αυτοκίνητα, όμως, αφού οδήγησα και το Fiat Bravo 1.9 turbodiesel με σύστημα άμεσου ψεκασμού, 150 ίππους/4.000 σ.α.λ. και μέγιστη ροπή 31,1 χλγμ./2.000 σ.α.λ. Το Fiat έκανε τα 0-100 χλμ./ώρα σε 9,0 δλ., με τελική 209 χλμ./ώρα. Καλά φτιαγμένο (σε σχέση με παλαιότερα μοντέλα), με εξέπληξε ευχάριστα, αλλά, όπως ξέρετε, δεν μπορείτε να αγοράσετε ντίζελ στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Μπορείτε, όμως, στη Λαμία, στην Πάτρα, στην Τρίπολη, στα Χανιά, στο Ηράκλειο, στη Θήβα και στα... Μέγαρα, πράγμα που σας επιτρέπει να καταλάβετε το βαθμό αφασίας που δέρνει τους «αρμοδίους», οι οποίοι, προφανώς, θα ζητήσουν από τους τροχονόμους να... μυρίζουν τις εξατμίσεις στις εισόδους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης για να διαπιστώσουν αν τα αυτοκίνητα έχουν πετρελαιοκινητήρα! Τόση είναι η δύναμη των εταιρειών πετρελαίου, ώστε να επιβάλλουν τις απόψεις τους στους εκπροσώπους του «εκσυγχρονισμού» και της «κάθαρσης».

Επιστροφή στην 120 ΠΕΑ, αυτήν τη φορά για να πετάξει η καινούργια συνεργάτης των 4Τ και παλιά μου φίλη Ιωάννα Σουλιώτη με Τ2. Η οποία Ιωάννα ή, όπως την αποκαλώ, Μο2 (Mother of 2) πέρασε τη δοκιμασία με flying colours, σε μια πτήση περίπου 1 ώρας, στην οποία ο κυβερνήτης της «τράβηξε» και 5 g! Στη φωτογραφία (****) η παλιά καραβάνα λέει στην Ιωάννα πως θα την πλησιάσει το άλλο Τ2 για video και φωτογραφία.
Η συνέχεια του βιβλίου επιστημονικής φαντασίας «Μετά 20 έτη» (******) γράφτηκε στην 120 ΠΕΑ στην Καλαμάτα, όπου με συγκίνηση παρέλαβα ειδική πλακέτα που έφτιαξε για την αφεντιά μου η Μονάδα! Την έβαλα στο γραφείο, για να θυμίζει την πτήση με T2 «Buckeye» με το Διοικητή της, Σμήναρχο Κωνσταντίνο Πέτρουλα, και μια άλλη, πάλι μαζί του, πριν από 20 ολόκληρα χρόνια, με F4 «Phantom». Για την ιστορία, αναφέρω ότι τα άρθρα των συνεργατών μας, το κομμάτι του Σ.Χ. για το Audi R8 στο Νίρμπουργκρινγκ και το ξεκίνημα για το Γύρο του Κόσμου με το Land Rover Discovery 3 συνθέτουν το μοναδικό και πραγματικό «lifestyle» των ανθρώπων των 4Τ.
Όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ο δικός μας ¶κης Τεμπερίδης (φωτ. ****) έχει ήδη ξεκινήσει για το ταξίδι της ζωής του με το Land Rover Discovery3. Οι περιπέτειες, τις οποίες θα διαβάζετε κάθε μήνα, άρχισαν πριν καλά καλά μπει στο πλοίο για την Ιταλία. Λίγες ημέρες πριν την αναχώρηση, ο συμπλέκτης παρουσίασε πρόβλημα στην αντλία κι έπρεπε να αλλαχθεί, για προληπτικούς λόγους. Ακόμα, αυτοκίνητο και διμελές πλήρωμα έμειναν ξαφνικά ανασφάλιστοι, όταν ασφαλιστικός πράκτορας γνωστού ομίλου (αυτοί ξέρουν...) δεν τήρησε συμφωνία μηνών, επειδή ο Α.Τ. δε δέχθηκε να (ξε)πουλήσει τα τηλεοπτικά δικαιώματα του οδοιπορικού!
Ας είναι καλά η ΕΘΝΙΚΗ Ασφαλιστική, που ανέλαβε, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, να βγάλει πράσινη κάρτα για το αυτοκίνητο. Οι 4ΤΡΟΧΟΙ κάνουν το Γύρο του Κόσμου, λοιπόν, και ο υπογράφων -μη γελάτε- δεν αποκλείεται να γίνει το τρίτο μέλος της αποστολής, για κάποια κομμάτια της διαδρομής..._ Κ. Κ

Ένα από τα ωραιότερα σαββατοκύριακα της ζωής μου πέρασα στις 21-22 Απριλίου στη Λίμνη Πλαστήρα, όπου πήγα για πρώτη φορά πετώντας με ένα Robinson R44 και άλλα... 12 ελικόπτερα φίλων και γνωστών! Φτάσαμε εκεί με την ευκαιρία της εκδρομής που οργάνωσε η Αερολέσχη Δεκελείας και η εταιρεία «Αδρεναλίνη» του Πέτρου Πουρλιάκα, που κάνει τα πάντα σε outdoor σε όλη την Ελλάδα και στον... κόσμο!

Μέσα στους 4Τ

Κερατάδες και ζημιωμένοι
Δε θα το έγραφα, αλλά η υπομονή έχει όρια. Όπως διάβασα στην Έκθεση Πεπραγμένων που συνέταξε ο Γ.Γ. του Ελληνικού Ινστιτούτου Ηλεκτροκίνητων Οχημάτων, κ. Δ. Νέγκας, η ιδέα για τον αγώνα ηλιακών αυτοκινήτων «ΦΑΕΘΩΝ 2004» (Αθήνα-Ολυμπία-Αθήνα), που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας, αλλά και η πρόταση για έναν αγώνα «καθαρών» οχημάτων από την Ολυμπία στο Πεκίνο ήταν ιδέες του ΕΛΙΝΗΟ και όχι του γράφοντος και των 4Τ! Αυτό που, καθώς φαίνεται, δεν έχει όρια είναι το θράσος κάποιων ανθρώπων τους οποίους, χωρίς τους 4Τ, δε θα ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους.

Ερώτηση κρίσεως (Ι)
Ερώτηση: Τι παθαίνει όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα;
Απάντηση: Τον τρώνε οι κότες.

Ερώτηση κρίσεως (ΙΙ)
Το παρακάτω κείμενο είναι ο επίλογος από το ημερολόγιο ενός αντάρτη του ΕΛΑΣ που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» το Σάββατο 14 Απριλίου 2007. Το παραθέτω με την ορθογραφία του, αφιερώνοντάς το εξαιρετικά στην κα Ρεπούση - και στους ομοίους της:
«... Όλοι οι εθνοπροδότες ήρθαν στην εξουσία με την δύναμη και την επέμβαση των ¶γγλων και άρχισαν να μας κυνηγάνε, να μας στέλνουν εξορίες, εκτελέσεις, βασανιστήρια να μας αποκαλούν Βούλγαρους, Οχρανίταις, κομμουνιστές, προδότες, ξενοκίνητοι και άλλα. Αλλά δεν θα τους περάσει Ιστορία γράφτηκε και ο λαός ξέρει ποιοι είναι οι προδότες και ποιοι πατριώτες και ο σοσιαλισμός θα νικήσει σε όλο τον κόσμο...»
Περικλής Σελίδης (Διοβουνιώτης)